I am not a fashion photographer, I am not a photojournalist, I am not a portraitist. They never know… I am one of the very few ‘enfants terribles’ still claiming to take fashion photography. These people perform like a repertory company, often reappearing in different roles. “Through a series of vignettes in stills, I wish to use the medium of photography to explain a group of rather eccentric people – sometimes one or two, sometimes many – placed in settings that help describe them. “In what kind of mood would a woman be, wearing whatever? I go into a woman’s private world, where you never go.” (Karen Kedmey, Artsy 2015) “A woman in my pictures doesn’t just sit there,” she once said. …or Turbeville, conveying the psyche of the model wearing the clothes was almost more important than showing the clothes themselves. To further heighten the feeling of removal from the everyday in her photographs, she would manipulate her negatives by, for example, scratching or sprinkling dust on them, or she would intentionally overexpose her prints. Turbeville’s compositions recall those made in the late 19th- to early 20th-century pictorialist style, characterized by a soft-focus, painterly technique, and stylized or romanticized imagery. There, she captured models in attire that appears utilitarian or vaguely militaristic, in poses that seem to suggest soldiers standing in formation or immediately after capture. She also shot out-of-doors, including in such historically resonant places as the woods of Normandy, France. She often set her scenes in decrepit, once-grand interior spaces and framed her shots in such a way that emphasized their cavernous emptiness and amplified the smallness and fragility of her models.

Overall, Turbeville’s work was characterized by a seemingly paradoxical sense of both decay and sensuality. Daar waar je herkenningen vindt staat de deur op een kier. Kom voorzichtig dichterbij, geheimschrift laat zich traag ontcijferen. Op weg naar ‘a woman’s private world where you never go’ om haar te citeren. En die oorspronkelijkheid is rijkelijk aanwezig. Hier kom je alleen mee weg als je oorspronkelijkheid telkens weer de bovenhand haalt op de makkelijke manipulatie van het medium. Niet onmiddellijk de zeventiger jaren maar met verwijzingen naar de pioniersjaren van de fotografie, met de liefde voor het onaffe waarin de verbeelding en niet de afbeelding het haalt. ‘The idea of disintegration is really the heart of my work.’ Ze gaat haar foto’s letterlijk te lijf, scheurt ze, gebruikt onderdelen als collages, werkt met een stevige korrel, let niet op de esthetica maar zoekt een atmosfeer. ‘Ik verwoest het beeld als ik het gemaakt heb,’ zegt ze.ĭat doet ze soms letterlijk. Wat ze in de modewereld wilde zeggen kon ze best zelf zeggen.

Deborah turbeville